Orzech włoski to dobrze znane drzewo liściaste. Występuje w Azji, Ameryce Północnej i Południowej oraz w Europie na wschodnich wybrzeżach Morza Śródziemnego. Należy do gatunków światłolubnych. Uprawiany jest głównie w celach spożywczych ze względu na jadalne nasiona – orzechy włoskie. Orzech uprawia się także w celach leczniczych oraz kosmetycznych. Liście drzewa mają około 10% garbników, karotenoidy, flawonoidy, olejek eteryczny, kwasy organiczne, sole mineralne, beta-karoten oraz witaminy: E, C, B1, B2, B5, K i PP.
Orzech włoski, jego liść, wykorzystuje się:
- bakteriobójczo (gronkowiec, paciorkowiec),
- przeciwgrzybicznie,
- w celu obniżenia poziom cukru we krwi,
- by oczyścić krew,
- w stanach nieżytowych przewodu pokarmowego,
- przy problemach skórnych: egzemach, trądziku, liszajach, żylakach odbytu, potliwości stóp,
- przy krwawieniach z przewodu pokarmowego,
- przy krzywicy,
- w leczeniu cukrzycy i gruźlicy płuc,
- w skazie moczanowej,
- w robaczycach.
Medycyna chińska zaleca orzech włoski przy astmie, chorobie beri-beri, impotencji oraz zaparciach, natomiast medycyna indyjska poleca go przy reumatyzmie.
Przygotowanie: Napar – 2 łyżeczki rozdrobnionych liści zalać 2 szklankami ciepłej wody. Przykryć, postawić na bardzo małym ogniu, doprowadzić do wrzenia (nie gotować). Odstawić na 5 minut i przecedzić. Pić po 1/2 szklanki 3–4 razy dziennie przed jedzeniem w dolegliwościach żołądkowo-
-jelitowych oraz innych wyżej wymienionych. Do użytku zewnętrznego – sporządzić napar w podany wyżej sposób, biorąc 11/2 łyżki liści orzecha włoskiego i ½ łyżki kwiatów rumianku lub kwiatów krwawnika na 2 szklanki wody. Do okładów, obmywań, irygacji, nasiadówek i kąpieli pełnej.